ترديدي نيست كه سخت است ، فراموش شدن و گاهي فراموش كردن ، جايي هنر است و جاي ديگر نهايت سنگ دلي و ... يادش به خير قديمها كه نامه هاي كاغذي مي نوشتيم به اين مسئله هم اشاره مي كرديم ،
" گل سرخ و سفيد و ارغواني فراموشم نكن تا ميتواني "
راستي مائده گرامي ، چرا يك بخش تخصصي در وبلاگتان بنيان نمي گذاريد كه توضيح و شرح همين درسهايي كه فرا گرفته ايد مربوط باشد
؟ گاهي نگاهي هم به آخرين ققنوس بياندازيد . سپاس

آدما هميشه از اين ميترسن که بعد از مرگ فراموش بشن
اما فکرشو بکن چه سخته زنده باشيو فراموش بشي!!!

سلام دوست جون

حس عجيبيه!!

راستي به فاطمه از اينجا قبوليشو تبريک ميگم!

راستي من يه بار تجربه کردم که کسي که برام يه دنيا مي ارزيد، فراموشم کرد...ديگه برام مهم نيست که دنيا فراموشم کنه يا نکنه.

مرگ...ديگه کمتر بهش فکر مي کنم.

اين روزا بيشتر به اين فکر مي کنم که چه جوري زندگي کنم. مرگ خودش کار خودش را بلد است.

نميدونم چي بگم...